پاسخ شبهه:
۱.میل به جاودانگی و ابدیت یکی از بدیهی ترین فطریات انسانی است که هرکس با رجوع به باطن و ضمیر خود آن را می یابد.
۲.تمام تلاش انسان ها در بهبود شرایط زندگی خود ، تمام پیشرفت ها، کشف کرانه های جدید توسط انسان ، مقابله ی او با تمام هرچه که اورا نابود میکند و سعی بر درمان امراض و گشودن راهی برای طول عمر و زیستن، همه گواه صادقی بر این مدعاست.
۳.طبق آمار، حتی تمام آنان که دست به خودکشی می‌زنند لحظه ای که خود را به کام مرگ می‌کشانند همه حالت پشیمانی دارند. پس ذات تفکر فناپذیری، ضد درک و فطرت انسانی بشر است.
۴.بنابراین چیزی را که این به اصطلاح "زیست شناس خداناباور" نقطه ی قوت و حرکت یک بی خدا می داند، اوج پوچ گرایی، ناامیدی، رخوت، کشیده شدن به ورطه ی تباهی و بی حاصلی است.
۵.بالاترین چیزی که "بی خدایی" به عنوان راه سعادت به بشر عرضه کرده این است که کل عالم بدون هیچ دلیلی صرفاً با تصادف ایجاد شده ، زندگی هیچ معنای خاصی ندارد و به هرحال موجودی به عنوان انسان موجود است که هیچ ارجحیتی به سایر موجودات ندارد و نهایت کار او و عالم هم پوچی و نابودی است.
۶.فقط باید از این استاد دانشمند پرسید: کسی با این جهان‌بینی، حقیقتاً چه هدفی از زنده بودن خود دارد؟
۷.آیا زندگی ای که آغازش بی خداست و انجامش فناست و گذرانش بی محتواست؛ انسان را ترغیب به بهره‌برداری از چه ارزشی می کند و چه زیبایی را جلوه گر میکند؟
۸.سوال از این دانشمند این است که آیا این لذتی که می فرماید شامل چه لذت هایی میشود؟
۹.اگر بی قدوبند و افسار گسیخته است که مردود است و خود شما هم منکر آنید و اگر هم منظور، لذتهای کمال گرا و انسان ساز است؛ بفرمایند کدام یک ازاین لذتها برای یک دین دار منع شده و اتفاقاً خود دین تشویق به آن نکرده است؟؟؟
۱۰.حقیقت این است که بهترین نتیجه این جهان بینی را می‌توانیم در آمار خودکشی های بی خدایان و کشورهای غربی مروج بی دینی و لذت پرستی و بی محتوایی و لاابالی گری در زندگی این اشخاص بیابیم.
اما آن روی سکه:
اگر یک فرد دیندار باشی تکلیف خودت و عالمی که درآنی روشن است. می دانی از کجا آمده ای و چرا آمده ای و کجا خواهی رفت.
اگر یک دین دار باشی میدانی دنیای کوتاه و فانی، طبق روایات شریفه: مزرعه ای است که تنها فرصت توست تا بهترین محصول خود را در آن به عمل آوری، که اگر این فرصت را از دست بدهی، خسران ابدی خواهی داشت نه اینکه فانی شوی و فرقی نکند در این دنیا چه کرده باشی. نه اینکه هرچه تلاش کنی و هرچه حاصل و توشه ات باشد قرار است نابود شود و به خود بگویی اصلا تلاش و زندگی کردن به هر نحوی نهایتا چه فرقی دارد؟
اگر یک دین دار باشی و بدانی با تلاش کوتاه در این دنیا یک حاصل سراسر زیبا و ابدی خواهی داشت، قطعاً بالاترین انگیزش را خواهی داشت و انسانی ترین و پاک ترین عمل را هم خواهی کاشت.
پس روشن می شود که واقعا یک دین دار از زندگی بهترین و بیشترین استفاده را می برد یا یک پوچ گرای بی هدف که آخرین حد فهمش از زندگی غرایز حیوانی و ارضای آنهاست!!
در انتها توجه مخاطب آگاه و گرامی را جلب می‌کنیم به آیات و روایاتی در مورد دنیا و نگاه دینمدارانه به دنیا تا بهتر و مستند تر قضاوت کنید.
خداوند متعال مي‌فرمايد:
با آنچه كه خدا به تو ارزاني داشته، سراي آخرت را بجوي و بهره خود را از دنيا فراموش مكن.
(قصص ـ 77)
حضرت علی (ع):
برای دنيای خودت چنان عمل كن که گویا در دنيا تا ابد زندگی می‌کنی؛ و برای آخرت خودت چنان عمل كن که گویا همین فردا می‌میری.
(مستدرك الوسائل ج1 ص146)
امام باقر (ع):
دنيا چه خوب ياري‌كننده‌ای براي آخرت است.
(بحارالانوار، ج 70، ص 127)
جناب لقمان حكيم:
فرزندم آنچنان به دنيا مشغول مشو كه به آخرت تو زيان رساند و همين طور آنگونه هم دنيا را رها مكن كه براي مخارج و نياز خود، محتاج ديگران شوي و بار زحمتت بر دوش ديگران باشد، كه اين هم مذموم است.
(بحارالانوار: ج70 ص 124)
نظرات شما عزیزان:
تاريخ : چهار شنبه 6 آذر 1398 | 18:44 | نویسنده : مهدی صیادی |